Ευχές..



Η γέννηση του Θεανθρώπου να μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε την καρδιά μας φάτνη, να πάρουμε τα μηνύματα αγάπης, ταπεινότητας, προσφοράς,αποδοχής, συγχώρησης και να νιώσουμε ότι ξαναγεννιόμαστε! καλά Χριστούγεννα!

το Δ.Σ του συλλόγου ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Συνταγή για Καλά Χριστούγεννα

6 κουταλιές της σούπας Αισιοδοξία
5 κουταλιές του γλυκού Αγάπη
2 κιλά Ελπίδα σε κύβους
2 λίτρα Αλήθεια
4 Μπροσούρες Γέλιου
2 ματσάκια Αλληλεγγύης
30 σταγόνες Ανθρωπιας

Καλή Επιτυχία και Καλά Χριστούγεννα
Από το Σύλλογο Οδύσσεια
Σύλλογος ΑμεΑ Νομού Αργολίδος

Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία. 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μια αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Το 80% κατ' εκτίμηση ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Ένα συγκλονιστικό γράμμα για ένα ιδιαίτερο παιδί. Ένα μάθημα ζωής για όλους μας!

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, δεν προσευχόμουν να γεννήσω ένα όμορφο μωρό. Αυτό ίσως το ονειρευόμουν, αλλά το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να γεννήσω ένα υγιές παιδί. Έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί το μωράκι μου να είχε αυτισμό, σπαστικότητα, νοητική στέρηση. Έτρεμα, γιατί έχω ζήσει από κοντά τον πόνο της μάνας που κλαίει μερόνυχτα για τον ρατσισμό που δέχεται το παιδάκι της. Οικογένειες διαλύονται γιατί δεν αντέχουν το βάρος… Παιδιά ζουν σαν μπαλάκια, πότε στο ένα ίδρυμα και πότε στο άλλο γιατί δεν τα δέχονται στα σχολεία. Άνθρωποι τους συμπεριφέρονται σαν μιάσματα, σχεδόν τους φοβούνται και τους απεχθάνονται…
Κάθε φορά που συναντώ μαμάδες με αυτιστικά παιδάκια, διαλύομαι. Πώς να περιγράψεις τον πόνο τους; Πώς να τον νιώσεις τη στιγμή που το δικό σου παιδί χαίρει άκρας υγείας, παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια στην παιδική χαρά, πάει καθημερινά στο σχολείο…
Αυτές οι μαμάδες, είναι σύγχρονες ηρωίδες και σε αυτές τις μαμάδες είναι αφιερωμένο το σημερινό μου post.
Αυτό που θα διαβάσετε, είναι το γράμμα που έγραψε η Κατερίνα για την καλή της φίλη που αγωνίζεται να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το αυτιστικό παιδί της. Η Κατερίνα δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Όμως θα εκπλαγείτε με το συγκινητικό γράψιμό της, με την αληθινή της γραφή που ξεχειλίζει σε περιγραφικότητα και συναίσθημα.
Κατερίνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που διάβασα!
«Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό! Γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερός μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια… Τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.
Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά “Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ”. Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα…
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο… Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε. Έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μη χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματά του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα…
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. “Θα του μάθετε να τα σκουπίζει!”, μας είπε ο δάσκαλος. Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. “Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε!”, έλεγε εκείνος. Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν! “Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει!”.

Κι έτσι η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά… ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομά μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο! Θα μου μείνει αξέχαστο!
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματά του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα! Και το πιο σημαντικό: Είχε φίλους! Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενός μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον… Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός… Σπάνιος! Κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.
Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπό της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας “ευχαριστώ, ευχαριστώ…”.
Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης… Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος… Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους! Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας… Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης… νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!

Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στη νοητική και κινητική του ανάπτυξη.
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό, μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια, ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο, έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!
Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2000 και κάτι, γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους… Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους, δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε από τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο… Και το σύστημα να νικά ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους “μικρούς”, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολύ μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου και α, βα! Πολύ πιο γρήγορα από εκείνον τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας…
Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν…
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα, κάποιον άνθρωπο… Και βρήκαν. Βρήκαν πολλούς! Γιατί υπάρχουν…
Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντάς μου ” Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας… Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω…”.
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο…
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, “την μαμά του Τάκη” και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο….
Όμως, όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο. Γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει… ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί.
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους… Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους…
Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί ψευδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό… Ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας… Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε “η μαμά του Τάκη”! Κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό, όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού…

Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.

Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν. Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου… Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι “τέλειο”; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η “μαμά του Τάκη”; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού…
Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά… Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…
Κατερίνα»
Καλή σας ημέρα!
Πηγή: http://www.mothersblog.gr/

Είναι κάτι παιδιά

Είναι κάτι παιδιά που καταπιέστηκαν από το σπίτι τους, είναι κάτι παιδιά που δεν μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους. Είναι τα παιδιά που δεν συμμετέχουν στις παρέες του σχολείου. 
Είναι τα παιδιά που τα βλέπεις μόνα τους στην αυλή του σχολείου. 
Είναι τα παιδιά που κρύβονται ακόμη κι όταν είναι μπροστά σε όλους, που κρύβονται ακόμα και όταν είναι μόνα τους. 

Είναι τα παιδιά που δεν παίζουν μπάλα, δεν παίζουν μπάσκετ.  
Είναι τα παιδιά που άμα τα πιέσεις, δεν μιλάνε, ψελλίζουν. 
Είναι τα παιδιά που θα τα δεις μόνα τους στο θρανίο. 
Είναι κάτι παιδιά που είναι οι παρίες του σχολείου. 

Είναι τα παιδιά θύματα.

Είναι κάτι παιδιά, κάτι άλλα παιδιά, που δεν πήραν αγάπη από το σπίτι τους. 
Είναι τα παιδιά που για να αντέξουν, αφαίρεσαν κάθε «αδυναμία» από το χαρακτήρα τους για να επιβιώσουν. 

Είναι τα σκληρά παιδιά.  

Είναι κι αυτά θύματα σαν τα προηγούμενα. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αυτά τα παιδιά, καταδυναστεύουν τα άλλα παιδιά. Καταδυναστεύουν τα «αδύναμα» παιδιά. Είναι τα παιδιά που θα κοροϊδέψουν τους αδύνατους, που θα τους βάλουν τρικλοποδιά, που θα τους λοιδορήσουν, θα τους χτυπήσουν, θα αποβάλλουν από τη σχολική κοινότητα τα αδύνατα παιδιά. 
Είναι κι αυτά παιδιά θύματα, είναι τα παιδιά που κινδυνεύουν να αποβληθούν αύριο από την κοινωνία. Είναι τα παιδιά που θα είναι οι αυριανοί ρατσιστές.

Είσαι κι εσύ παιδί μου, που δεν είσαι με τα «εκείνα» τα παιδιά ούτε με τα «άλλα». Είσαι το παιδί που αγαπάς το σχολείο, αγαπάς το διάβασμα, που έχεις την παρέα σου, που είσαι ελεύθερο παιδί, χαρούμενο.

Εσύ παιδί μου, τα βλέπεις τα παραπάνω, βλέπεις τα αδύναμα παιδιά, εσύ έχεις θάρρος, ξέρεις τι θες, με σένα δεν τα βάζουν εύκολα οι νταήδες του σχολείου. Εσύ έχεις άποψη που ακούγεται. Πάρε πρωτοβουλία, μάζεψε αυτούς που μπορούν, συνασπισθείτε, φτιάξτε ομάδα αντί-bullying. 
Μπορείτε παιδί μου, οργανωθείτε. Φωνάξτε τους νταήδες, εξηγηθείτε μαζί τους. Πάρτε τους με το μέρος σας. Βάλτε στο κόλπο τους δασκάλους. Ενημερώστε τον Σύλλογο Γονέων. Πάρτε θέση. Έχετε συμβούλια, δραστηριοποιηθείτε.

Βοηθήστε τα παιδιά, που υποφέρουν. Κι ένα να ξέρετε, η Χαρά σας θα είναι τεράστια.
.

Το μόνο που χρειάζεται για να ανθίσει το κακό, 

είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι

Έντμουντ Μπερκ

hamomilaki

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αποκριάτικος χορός του Συλλόγου “Οδύσσεια”

Ο Σύλλογος “Οδύσσεια” συνεχίζοντας το ταξίδι για τη δική του Ιθάκη διοργάνωσε τον αποκριάτικο χορό του την Κυριακή 3-3-2013 στο Pantazis Royal.
Το πλούσιο γεύμα ακολούθησε γλέντι με πολύ χορό απο τα μέλη αλλά και τους πολυπληθείς φίλους που αγκάλιασαν με αγάπη την πρώτη μας επίσημη αποκριάτικη εκδήλωση.
Ακολούθησε λαχειοφόρος αγορά με δώρα για όλους τους καλεσμένους.
Το διοικητικό συμβούλιο ευχαριστεί από καρδιάς όλους όσους προσέφεραν δώρα για τη πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης σε μια τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία καθώς και όσους συμμετείχαν σε αυτή.

Ο πρόεδρος :Παναγιώτης Αγγελόπουλος
Τα μέλη:Σούλα Κασσαράκη,Νίκη Νικολίτσα,Γιόλα Ξηνταροπούλου,Ντίνα Μπινιάρη,Στέλλα Καρκούλη

ΚΟΠΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗΣ ΠΙΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ''ΟΔΥΣΣΕΙΑ"

Ο σύλλογος "Οδύσσεια'' ξεκίνησε το ταξίδι για την δική του Ιθάκη κόβοντας την εναρκτήρια πρωτοχρονιάτικη πίτα του το Σάββατο 26 Ιανουαρίου στις ''ΓΡΑΜΜΕΣ".

Το πλούσιο γεύμα ακολούθησε χορός από τα Δ.Σ Αλλά και τους φίλους του συλλόγου μας.
Την πίτα του συλλόγου τίμησε με την παρουσία του ο αντιπεριφερειάρχης Αργολίδας κος Τάσος Χειβιδόπουλος ενώ ο βουλευτής Αργολίδας κος Γιάννης Μανιάτης έστειλε χαιρετισμό.Το Διοικητικό συμβούλιο ευχαριστεί όλους για την παρουσία τους και τους εύχεται μια χρονιά γεμάυτη υγεία και χαμόγελο!

Το ραγισμένο δοχείο

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά
από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου....ζητήσω συγγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!".

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.

Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

«ΟΔΥΣΣΕΙΑ»

Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι στην πόλη του Άργους ιδρύθηκε ο σύλλογος μας με την επωνυμία «ΟΔΥΣΣΕΙΑ».
Ο σύλλογος μας απευθύνεται σε άτομα με ειδικές ανάγκες (ΑμεΑ), σε άτομα με μαθησιακές δυσκολίες (ΑμεΜΔ), σε γονείς, κηδεμόνες, φίλους αυτών αλλά και ευρύτερα σε κάθε άνθρωπο ευαισθητοποιημένο σε θέματα ειδικής αγωγής που μένει στο 'Αργος ή γενικά στο νομό μας.

Εμπνευστήκαμε από το μακρόχρονο και ακάματο ταξίδι του Οδυσσέα με σκοπό να φτάσει στην Ιθάκη του.